Wat begon 2023 chaotisch, goed, leuk en spannend tegelijk. Chaotisch uiteraard door de verbouwing die we meteen na de vakantie ingingen. Zo moest de hele beneden verdieping leeg en kwamen de verhuisdozen weer tevoorschijn. Nu 2 maanden later kunnen we zeggen dat we klaar zijn. Alleen nog de garage opruimen, maar goed daar blijf je mee bezig, verbouwing of geen verbouwing. Ik weet niet hoe, maar die garage komt altijd vol. Oké niet afdwalen nu...
Laatst vroeg iemand: "hoe gaat het eigenlijk met de verbouwing?" Toen reageerde ik dat het bovenal een leerzaam proces is (los van dat je iets gaat doen waar je al tijden naar toe leeft, waar je voor spaart en plannen voor maakt). Daar ben ik onwijs trots op!
Dus... een leerzaam proces dus. Een proces, waardoor je ineens op een aantal vierkante meter minder leeft, met hetzelfde aantal mensen. Je ineens alle wél bewoonbare ruimten anders indeelt en je ineens een andere structuur en ritme dient te hanteren. En niet te vergeten, je als ouders het leven van je kinderen ineens op z'n kop zet.. Want waarom moet JIJ ineens een andere keuken mama? Hij was toch prima? En tja... wellicht hebben ze ook gelijk?!
In korte tijd vaak in de spiegel kijken. Gedwongen. Afhankelijk van andere mensen, jouw humeur dat nog sneller de weg naar je gezin weet te vinden en andersom. Communicatie, vertrouwen hebben, loslaten en geduld waren de keywoorden van dit proces. En zijn dit eigenlijk niet ook de keywoorden van het proces dat leven heet?
Door dit proces ben ik erachter gekomen wat mijn focus is voor de rest van dit jaar.. Heb vertrouwen, maar bovenal heb geduld. Hier ben ik inmiddels na de hele verbouwing alweer vaker tegenaan gelopen wat mij de bevestiging gegeven heeft om geduld te moeten leren hebben. Laat het leven haar werk doen en gebruik hierbij je positieve affirmaties.
Maar wat vind ik daar nou eigenlijk zo moeilijk aan? Waarom kan ik dingen moeilijk loslaten? Wat zijn de stappen die ik hierin nog dien te doorlopen? Wat werkt voor mij? En kan ik dan ook de tekens zien waaruit blijkt dat het goed is hoe ik het doe en hoe ik mijn pad bewandel? Want die tekens zijn er wel degelijk elke dag.
Ik wil namelijk werken aan mijzelf, ik ben nooit uitgeleerd en dat zou ik ook niet willen. Stilstaan voelt voor mij als achteruit gaan. Vooruitgaan gaat gepaard met af en toe een stap achteruit gaan. Een stapje terug doen, voelen dat het nodig is, vallen met alle emoties die daarbij horen, daarna weer opstaan met een nieuw inzicht, doorgaan en vooral leven en alle daarbij horende gevoelens en emoties omarmen. Dit cirkeltje zal zich hoe dan ook vervolgens weer herhalen... Laat het gebeuren, dit vind ik mooi. Dit geeft mij altijd weer het gevoel dat ik door dit proces weer wat geleerd heb en een stap dichterbij mezelf ben gekomen.
Momenteel ga ik nog door een transformatie. Ik merk verschil bij mezelf met een paar maanden geleden. Dit vind ik interessant, waardevol en daar ben ik heel dankbaar voor.
Ik ben trots, niet alleen op het eindresultaat, maar bovenal de weg daar naartoe.
En zoals ik mijn vorige blog ook al afsloot: Het is een heel mooi proces!
Tot snel...
Liefs, Lisa
Reactie plaatsen
Reacties
Sta verstelt van jouw creatieve woord keuze, hiervoor mijn complimenten. Gr opa