Waar gaat het heen?

Ik vind het nog steeds interessant, waardevol en ik ben er heel dankbaar voor. Nog steeds ja, ondanks, of moet ik zeggen dankzij alle emoties die daarbij komen kijken. Want die zijn er.. en veel. Verdriet, vooral onbegrip, boosheid, frustratie, maar tegelijk ben ik dus ook enorm dankbaar, vrolijk en gewoonweg blij dat ik dit allemaal MAG voelen en dat ik mezelf de ruimte geef om er doorheen te MOGEN gaan.

Ik ben trots, ja, op mezelf. Want waarom niet? 

Be fierce,
Stand straight, 
Feel strong,
You are great!

Ja jij, en ja, ik ook. Wat fijn om te kunnen zeggen. Je zult je vast weleens afvragen waarom ik het perse op wil schrijven en dan ook nog eens zo nodig moet delen? 

Op de momenten dat ik merk dat ik weer een stap gezet heb en voordat ik er weer een ga maken, als ik dus letterlijk in een overgangsfase sta, dat ik dan de drang voel om te gaan schrijven. Afsluiten en open staan voor het volgende wat komen gaat. Het voelt symbolisch.. mijn hoofd leegmaken. Mijn hoofd is daardoor ook op een andere manier moe, prettiger wel.

En tja, waarom deel ik het? Wie weet, misschien heb jij er wat aan? Misschien herken je dingen? Ik vul niets in, ik hoop gewoon dat je geniet van het inkijkje in mijn hoofd. Sommigen kunnen mij moeilijk peilen.. dan maakt het wellicht via deze weg wat makkelijker?

Ik wissel nogal. De ene keer kies ik een andere richting dan een paar dagen later. Ik ben aan het onderzoeken dus. Zo visueel ingesteld als ik ben zie ik mezelf op een kruispunt staan. De richting moet ik nog bepalen. Een collega gaf laatst zo mooi aan in een heel mooi openhartig gesprek: "je bent als een kreeft die uit haar schild aan het barsten is". Weer zo'n mooie voor de visueel ingestelde onder ons. Mijn volgende stap is het maken van een plan. Ik werk projectmatig. Altijd. Overal.

Een plan dus, een richting, trial en error. Het kan samen gaan. Zoals het gewoonweg beginnen met schrijven en het delen van mijn creativiteit. Dat plan is nodig voor mij, een soort van doel hebben, de kleine stapjes waar ik steeds naartoe kan werken. Dat geeft mij richting. Maar welke richting dat is? Nog geen idee. Voor nu kan het allemaal samen gaan en mede daarom groei ik op alle vlakken. Ik hoef nog niet te kiezen, waarom de diepte ingaan? Mijn interesses zijn breed, mijn kennis en kunde is breed en wat ik nou eenmaal echt leuk vind is ook heel breed. Dus ik ga voorlopig lekker verder met onderzoeken. Doen waar ik me goed bij voel in de zoektocht naar mezelf.

De mogelijkheden zijn eindeloos, de durf houdt mij nog even tegen. Angst voor de mening van anderen die ik niet eens hoor.. dus eigenlijk angst voor mijzelf en de woorden die ik mijzelf toespreek. De richting die ik mezelf nu in ieder geval al kan geven.. de woorden tegen mezelf, de houding naar mezelf, de liefde voor mezelf. Ik laat los wat ik mezelf jarenlang heb aangeleerd om te overleven. Dat is niet meer wat ik nodig heb. Dat is in ieder geval al een stapje dichterbij mijn ik.