De dag dat alles veranderde. In mijn vorige blog schreef ik over mijn plannen, zonder inhoudelijk veel los te laten. Ik wilde mijn hart volgen. Gaan voor mijn passie. Inschrijving bij de kvk was gepland, een nieuwe opleiding aangevraagd en webshop bijna ingericht. Ik was er klaar voor om te delen met de wereld. Spannend vond ik het en een tikkeltje onzeker was ik.
Wat ik niet wist, was dat alles wat ik toen allemaal voelde echt een eitje is van wat er nu door me heen gaat. Hoe onzeker ik toen nog was, zo sterk voel ik me nu.
Zondag 7 mei. Een dag waarvan we wisten dat we de huisarts moesten bellen. Deze dag wisten we dat afwachten niet meer tot de mogelijkheden behoorde. Je kent je kind. Je oudergevoel overstijgt alle boekjes. Buikpijn.. komt vaker voor natuurlijk. We bellen niet meteen. We hebben een lijstje in ons hoofd, deze lopen we door en strepen we af. Op een gegeven moment pak ik haar vast in haar zij, zoals vaker als ze bij mij komt zitten. Een pijnscheut, een heftige primaire reactie volgt. Onderaan de streep aangekomen.. bellen dan maar. Je weet dat dit niet zomaar overgaat. We mogen komen. Einde van de middag, naar de weekendarts in het MMC Veldhoven. Deze vertrouwt het niet en we worden overgedragen aan de 1e hulp. Alle symptomen en uitslagen van de testjes zeggen al snel blindedarmontsteking. Het enige dat niet klopte was mijn oudergevoel. Moet een kind er dan niet anders bijliggen? Maargoed we zijn allang blij dat ze ons serieus nemen en dat ze ook echt aanwijzingen hebben om Liv te helpen. De operatie komt dichterbij. De blindedarm moet eruit, vanavond nog. Op de echo eerder is al een plekje gevonden bij haar rechternier. De volgende dag zal voor de zekerheid nog een MRI nodig zijn. Dit verdwijnt al snel naar de achtergrond. Ons kleine meisje gaat geopereerd worden. Dit vindt ze terrecht spannend. Voor het eerst onder narcose. De arts en chirurg leggen alles stap voor stap uit. Wij beloven beterschap. De buikpijn gaat over, echt. Onze eerste medische les geleerd van de vele die nog gaan komen. Beloof nooit dat de pijn over gaat of dat iets juist geen pijn gaat doen. Operatie geslaagd, Liv weer wakker en haar eerste vraag: "Waarom heb ik nog steeds buikpijn mama?" De chirurg komt langs, de blindedarm heeft hij laten zitten. Ik glimlach nerveus. Ziet er te gezond uit om weg te halen.. Liv heeft buikpijn, nog steeds. Al snel komt het verdachte plekje weer naar de voorgrond. Het moet hiermee te maken hebben. Het voelt al snel niet goed.
Dan volgt al snel de eerste nacht in het ziekenhuis. Op een slaapbank, adrenaline door je hoofd, met een kind dat knarsetand. Dit gaat een goede eerste nacht worden ;). Niet googelen zei die lieve kinderarts nog goed bedoeld. En dat is precies wat je wel gaat doen als je toch wakker ligt...
Reactie plaatsen
Reacties
Wat mooi verwoord Lisa, denk dat dit verhaal te vertellen jullie gaat helpen in het verwerkingsproces maar ook zeker anderen die in een soortgelijke situatie terecht zijn gekomen enorm tot steun kan zijn.
💛 mooi geschreven, Lisa, en zo waar, als ouder, je weet het, je voelt het. In al je vezels.
(En idd, als de dokter zegt niet googelen… alsof dat een optie was😉)
Jullie zijn zo dapper op deze trein gestapt, en mogen zo trots op jullie als gezin zijn💛
Lieve Lisa, tja zo verandert ineens alles, je plannen, jullie hele leven. Veel sterkte en hopelijk helpt het schrijven van de blog. 😘
Wat goed van jou Lisa om alles op te schrijven. Zo dapper
Hopelijk gaat het jullie helpen in deze moeilijke tijd. Heel veel sterkte