Eerste dag

Onze eerste dag in het ziekenhuis start met een MRI scan. Wat is dat plekje toch? Inmiddels heeft Liv wat pijnstilling tegen de buikpijn. Ze loopt wat krom voorover gebogen en je ziet gewoon dat het niet top voelt. 

Volledig volgens de instructies gaat ze door de scan. We zijn zo trots! We gingen er beiden onwetend in. Wederom zijn we stap voor stap meegenomen in wat komen gaat. Ze had geen paniek, niet op het knopje gedrukt. Nog een keer kwamen ze via het infuus vloeistof toedienen. Heel naïef zei me dat helemaal niets. Al snel wist ik waarom.

Tussen de bezoekjes van verschillende artsen en verpleegkundigen door, bloeide Liv weer op. Veel grapjes, alles vragen en weer ondernemend. 

En wat ze allemaal doen op een kinderafdeling. Fantastisch. Liv heeft die paar dagen in Veldhoven de tijd van haar leven gehad. Ze had minder pijn, onderging geen behandelingen en er kwam steeds iets anders leuks op haar pad. En wat ik niet wist is dat er pedagogische medewerk(st)ers rondlopen. Ze bereiden de kinderen voor, maar zijn er ook voor de leuke dingen. Er kwam een knuffelhond (ja een echte), ze kreeg een onesie (gedoneerd door de Efteling), er werd geknutseld en spelletjes gedaan. 

Als klapper kwamen er nog een paar spelers van PSV. De namen zeiden Liv en mij helemaal niets, maar wat was het leuk! Hier kun je het filmpje terug kijken:

En Liv zou Liv niet zijn als ze niet ook iets voor haar broertje geregeld heeft. Zo blij!

Uitslag

Op maandagmiddag kregen we te horen dat we de uitslagen pas dinsdag tegen de avond zouden krijgen. Pff dat zou nog lang duren. Je zit toch echt in de wachtstand, hoe leuk de speelkamers ook zijn. 

De kinderarts zag het aan ons. Ben maar gewoon eerlijk, hoe hard de boodschap ook is. Dat is wat we zeiden tegen hem. Vervolgens kwam hij met een kinderarts in opleiding en de verpleegkundige van die avond bij ons binnen. Rev was net op bezoek bij zijn zus, dus daar was de lieve pedagogische medewerkster weer. Samen met andere verpleegkundigen namen ze de kinderen mee naar de speelkamer. Daar hebben ze een spelletje gedaan en een puzzel gelegd. Niet wetende welke boodschap wij een deur verder zouden krijgen. 

Officiële uitslagen zijn er niet om te delen. Het is goed of slecht, maar ze neigen naar het "slechte". Ze proberen zo min mogelijk hoop mee te geven. Wat we te horen krijgen is dat we woensdag 10 mei al worden verwacht in het Princes Maxima Centrum in Utrecht. Wat? Ik had er oprecht nog nooit van gehoord. Ik dacht het is een "gewoon" ziekenhuis, maar waarom dan helemaal daarheen? Daar zou ze het best behandeld kunnen worden zei dezelfde kinderarts. Kijkend naar links zag ik de arts in opleiding. Wat een medelijden voelden we juist voor hem. Zijn tranen kon hij nauwelijks bedwingen. Wat een les voor hem. Ik denk nog vaak aan dit moment. Zo oprecht, niet getraind.

En dan schiet je zelf ook vol. Vragen die opkomen, hebben we juist gehandeld? Konden we dit voorkomen? Zijn we er op tijd bij? Gaat ze dit overleven? En alle emoties die daarbij komen kijken. Vooral emoties van angst.

Tja, en dan is zo'n gesprek afgelopen. Sterkte de komende tijd krijg je te horen, want heel eerlijk, wat kunnen ze nog zeggen? Je kijkt in de spiegel, droogt je tranen, geeft elkaar een knuffel en dan loop je samen de kamer weer uit. Er is geen tijd om stil te staan, om het gesprek te evalueren. Er zitten 2 kindjes op je te wachten. Niets vermoedend, gezellig spelend. De grootste lol. En dat willen we zo houden. Voorlopig. Zoveel als kan in ieder geval. 

De hulphond voor de dag, knuffelen, spelen en trainen. Wat een afleiding is dit!

HET kasteel

Zo onwetend, zo gezellig was de tijd samen. Al was het maar een uurtje, ze hebben het er nog steeds over.

Weer naar huis...

Vervolgens is het tijd om te gaan. Ons gezin wordt letterlijk van elkaar gescheiden. Mama gaat met Rev mee en Papa blijft bij Liv. Ze moest nog een nachtje blijven en mag dinsdag nog een nachtje thuis slapen voor de grote dag naar Utrecht.

In de auto breekt Rev, net zo puur als zijn zus. Hij mist haar, hij mist papa. Hij had zich erop verheugd dat ze mee naar huis gingen. Ik huil met hem mee en zeg dat ik dat net zo moeilijk vind. Een klein beetje waarheid van mijn tranen laat ik achterwege. Daar heeft hij (nu nog) niets aan. 

We komen thuis, ik leg Rev in bed en dan is het stil. TE stil. Weer ga ik Google af. Een kinderkanker ziekenhuis. Een klap kreeg ik. Angst overvalt me in de douche en alle tranen komen eruit en vallen met het water op de grond. Het mag. Voor nu moet het. Ik lig met hoofdpijn in bed en besluit dat het anders moet. Emoties moeten er zijn, maar als wij niet slapen en alsmaar piekeren, wat geven we de kinderen dan mee? Zij leunen op ons. Wij zijn sterk en kiezen de momenten die we delen met ze en welke we delen juist met elkaar. Zij hebben geen idee, gaan overal blanco in. Als wij bang zijn, zijn zij bang. En we moeten nog beginnen. Daarin hebben we in ieder geval een keuze.

Dinsdag zijn we compleet. Samen thuis. We gaan het delen met Liv. Ze wil graag antwoord op haar vragen, wat heb ik? We hebben ervoor gekozen dit samen thuis te delen, zonder mensen in pakken, in haar eigen vertrouwde bed. De vermoedens delen we.

Ze heeft een bultje op haar nier. Een tumor. Ze gaan uit van kanker. We benoemen alles hoe het is. Ze maakt zich het meest zorgen of ze naast Rev mag zitten. Is het besmettelijk? *Wat een schatje is het ook* We zeggen dat het lief is dat ze zich druk maakt om een ander, maar dat ze vooral aan zichzelf mag denken. Alles wordt nog gelinkt aan Corona en we leggen haar het verschil uit. Ze wordt rustig en wil slapen. We laten het hierbij. Op naar morgen. Een hele spannende dag...