Wat is normaal?

We zijn weer thuis. Na 4 dagen ziekenhuis in en uit, zijn we weer thuis. In de wachtstand op een telefoontje en de planning voor volgende week.

Liv wil weer gewoon naar school geeft ze aan. Daar zijn we blij mee, natuurlijk gaan we naar school. 

Het "normale" leven.. Wat is normaal? Gaat het ooit weer normaal zijn? Wanneer? Wat staat ons allemaal nog te wachten?

Stapje voor stapje. Eerst naar school. Wat is Rev weer blij dat zijn zus ook ergens rondloopt op school. Hand in hand lopen ze naar het plein. We hebben een gesprek met de juf en de directeur. Wat voelen we een medeleven en medewerking. We mogen het op onze manier doen, wat voelt goed? We mogen een brief schrijven naar alle ouders van de klas van Liv én van Rev. Dat voelt goed. En dat hebben we gedaan. Open, transparant en precies zoals het is. We benoemen hoe het is. Kanker is kanker, dat kun je op geen enkele manier mooier maken dan het is. Wel de omstandigheden, en dat is wat we doen.

Liv gaat haar klas in, blij om iedereen weer te zien. Ze mag vertellen en spulletjes laten zien die ze door de dagen heen heeft gekregen. Een OK mutsje, een infuus, spalkje etc. De kinderen luisteren aandachtig en stellen vragen. Als Liv het niet weet vallen we haar bij. Wat voelen we een warmte van iedereen en wat zijn we trots op Liv én de klas. Een meisje vraagt of het kan dat ze Liv heeft gezien met PSV, daar is ze fan van.. een jongen geeft de opmerking dat het mutsje net een koksmuts is. We lachen allemaal en het is goed zo. We laten het hierbij. Liv blijft op school nog eventjes. Met een gerust hart gaan we naar huis.

De hele week staan er pakketten voor de deur. Veel kaarten komen binnen, ballonnen worden bezorgd en cadeautjes worden in ontvangst genomen.

*Nu pas beseft Rev dat er iets aan de hand is met Liv. Ze is toch weer thuis? Ze speelt toch weer gewoon? Waarom krijgt zij allemaal kaarten en cadeautjes? Gelukkig zijn er ook mensen die aan hem denken. Wat wordt hij blij als er een kaart in de brievenbus ligt met ZIJN naam erop. We leggen de situatie zoveel als kan uit en houden cadeautjes achter de hand voor als er straks mindere momenten gaan zijn. Aan de juf leggen we uit dat het moeilijk kan zijn als iedereen aan hem vraagt hoe het met zijn zus gaat. Het is belangrijk om aan hem te vragen hoe het met hem zelf gaat. Ze heeft hem zelfs een klein knuffeltje gegeven. Wat is hij er gek op!*

Dit zijn pas de eerste kaarten...

De planning is bekend.

Donderdagmiddag, de kinderen nog op school, wij worden gebeld. Ze willen toch een biopsie gaan uitvoeren om het zeker te weten. Ik krijg het benauwd, want juist door de risico's vind ik het een lastige beslissing. De arts verzekerd ons dat dit het beste is omdat ze gezien haar leeftijd echt even een aantal zaken willen uitsluiten. Maandag naar het WKZ voor een gesprek met de anesthesioloog, woensdag biopsie en vrijdag CT scan van de longen. Zo onze planning voor volgende week is bekend.

Liv zou eigenlijk haar boekbespreking hebben deze week. Hier heeft ze bijna niet voor geoefend en ze vindt het spannend. Gezien alle omstandigheden hoeft ze dit natuurlijk niet te doen. Toch waagt ze een poging in de klas, zonder voorbereiding en het ging super. Weer een trots moment. Niet omdat ze het goed heeft gedaan, juist omdat ze het heeft gedaan ondanks dat ze het spannend vond.

Één van de vele trots momentjes.

Omdat de tumor nog een slappe ballon is (zo legde de arts het ons visueel uit), moet Liv voorlopig even voorzichtig doen. De tumor kan knappen in haar buik met alle gevolgen van dien... Voorlopig geen turnen, maar wanneer het kan gaan we wel even kijken.

Weekend...