De eerste chemo komt goed binnen...

Ook hebben we in het ziekenhuis een haarband gezien die je samen met een mutsje draagt. Dit is een haarband gemaakt van je eigen haar en met het mutsje op, is het alsof het er nog gewoon zit. Op de website van Toupim kun je zien wat ik hiermee bedoel. Dit leek haar wel wat. We hopen stiekem dat ze het zo erg gaat omarmen, dat ze de haarband niet eens op wil. Ergens denken we dat dit zo gaat zijn. Liv is Liv en neemt de dingen hoe ze zijn, zo transparant. 

Dit betekent echter dat ze voor de 2e chemo wel al zelf haar haren moet laten afknippen. As het eenmaal uit gaat vallen en het dun wordt, kunnen ze er geen haarband van maken.

Alweer een hoop pakketjes!

Wat een verwennerij

Keuzes

Keuzes maken. Ik was sowieso al langere tijd bezig met de affirmatie "je hebt altijd een keuze". Niet over de situatie (uiteraard... deze situatie zou NOOIT onze keuze geweest zijn), maar wel over hoe om te gaan met een situatie. En zo ook nu... De haren gaan uitvallen, dat is geen keuze, dat gaat gebeuren. We willen ons alleen niet laten overvallen door plukken haar op het kussen of door de lucht als de wind wat harder waait. We willen Liv een keuze geven om in de toekomst gebruik te maken van de haarband (deze wil ze zelf graag een). 

Voor we naar de kapper gaan spelen we samen nog een spelletje.

En dus hebben we het gesprek vandaag. Donderdag 25 mei 2023. Ze wil naar de kapper. Ze wil zich niet laten verrassen. Van een moeder van een vriendje van Rev hebben we al het aanbod gekregen dat zij de haren wil knippen. (ofja, wil... ze zou het graag voor ons doen). Zelf wil ik het graag in een andere omgeving doen dan thuis, ik ben bang dat die ene stoel in de kamer dan altijd DE stoel zal zijn waar het is gebeurd. Ik bel de kapster. Waar ik al jaren kom en waarvan Liv de omgeving kent. 

Ik stel haar de beladen vraag, het is niet niks wat je iemand vraagt. Ook nog eens met de vraag of het vandaag kan en dan ook nog eens na sluitingstijd. Zonder aarzelen zegt ze ja. Dit betekent zoveel voor ons!

Daar gaan we

Rev gaat mee. Zo is de overgang minder groot en kan hij het proces volgen als hij wilt. Uiteindelijk heeft hij een filmpje gekeken en wat gespeeld.

Eerst zorgen voor schone haren.

Extra genieten van het föhnen.

Zelfs haren kammen bij de kapper is fijner dan thuis.

Om 18u zijn we er. Ik heb instructies van Toupim gekregen en stap voor stap nemen we deze door. Ik maak van de hele weg foto's. Liv ondergaat het. *Eerder op de dag leek ze ziek te worden van de chemo. Rode wangen en erg moe. Gelukkig ging dit snel beter en na een lekker middagdutje heeft ze een prima middag gehad waardoor we deze wellicht toch wel zware stap durfden te zetten*. Ze vindt het spannend, of in ieder geval gek. Dat zie je aan haar doen en laten. Ze voelt nog een paar keer extra aan haar haren en geniet bijna van het föhnen. Haar haren moeten in allemaal kleine staartjes worden afgeknipt. Als de staartjes erin zitten wil ze even pauze. Ze gaat op de bank liggen en wil nog even bewust afscheid nemen van haar haren. De haren liggen als een deken over haar hoofd naar voren. Dat vindt ze altijd fijn. Dit zal de laatste keer zijn. Ik slik wel even. 

Afscheid nemen van de haren. Zo lag ze altijd het liefst als ze zich wilde afsluiten.

Eén voor één worden de staartjes zorgvuldig afgeknipt.

Dat voelt eigenlijk wel lekker zacht.

Gek om te zien liggen zo. Een paar minuten hiervoor zat het nog gewoon vast.

Dan is het zover, één voor één wordt er een staartje afgeknipt. Ik slik nog een keer en ik kan een traan niet bedwingen.

Wat vind ik het knap van de kapster. Ze heeft het moeilijk, dat zegt ze ook, maar zet haar gevoel even opzij en haar verstand op nul. De ontlading komt wel als ze weer alleen is zegt ze. Wat een topper. Dit is wat we vroegen. Ik draai me om en droog mijn tranen. Liv gaat er goed doorheen en ik huil niet omdat ik het "erg" vind. Ik geef niet zoveel om haren, ik knip het zelf geregeld af. Wetende dat het wel aangroeit. Ik huil omdat ik zo ontzettend trots ben op deze kanjer. 

"Haar eigen keuze in een situatie waar ze niet voor heeft gekozen."

Zonder mutsje met een oprechte grote glimlach lopen we terug.

Ze had een mutsje meegenomen. Deze heeft ze opgezet toen we onze jas aan deden. We zeggen Judith gedag met een extra dankjewel. Zo ontzettend dankbaar zijn we voor haar hulp!

We doen de deur open en voor we het door hebben trekt ze weer haar mutsje van haar hoofd en ze stapt met haar kin omhoog naar buiten. Met een glimlach lopen we richting de auto *uiteraard hoorde hier weer een traan bij... Zo onwijs trots*.