Ook realiteit

En daar liggen we dan, alweer 2 volle weken in het PMC met een darminfectie.
Lukt het om positief te zijn en grotendeels te blijven?       Lukt het om lichtpuntjes te zien?
Lukt het om aardig en beleeft te blijven?

Nee is het antwoord op alle vragen. Het lukt even niet. Je volledige vertrouwen in handen leggen van mensen die zelf ook niet weten wat ze ermee aan moeten is verdomd moeilijk kan ik je vertellen. Uitzichtloos is het. En zo voelt het ook. Geen zicht op verbetering, geen zicht op beterschap, geen zicht op überhaupt een plan, laat staan een ontslagdatum. Letterlijk uitzichtloos. Alles ziet en voelt zwart aan. Morgen is een groot vraagteken.

Mensonterend hoe ze erbij ligt. Hoe ze erbij zit. Alle problemen die erbij komen die ze eerst moeten fixen. Maar bij de kern komen lukt niet. Laat staan überhaupt de kanker aanpakken.

Ik zie ons meisje afbrokkelen. Lichamelijk nu vooral waar ik het zo ontzettend moeilijk mee heb. Hoe moet ze dit doen? Ik ben zo machteloos. Ik weet niet wat ik moet doen. Wat ik nog kan doen. Ik kan haar niet helpen. Al zou ik maar een klein beetje kunnen overnemen. Het lukt niet.

Mensonterend zoals ik het al eerder benoemde. Op de postoel. Koud. Voor de zoveelste keer. Diarree die niet stopt, billen kapot van het vegen, rug kapot van het liggen. Of ze alsjeblieft alleen mag zijn vraagt ze. "Nee", zegt de verpleegster, "ik moet je medicijnen geven." Ze wordt overruled, voor de zoveelste keer. Geen zeggenschap. Ik voel tranen opkomen. Ik voel verdriet voor haar. Voor onze vrolijke, lieve en goedaardige meid. Ik voel verdriet voor mezelf. Ik wil boos worden, alles kapot gooien en kei hard schreeuwen. Ik voel verdriet voor ons gezin. Uit elkaar gerukt. Niet wetende wanneer we weer samen zijn.

In het systeem lees ik bij psycho sociaal: "moeder is er voor Liv, was vanavond wel wat gepikeerd en laat dan wel merken dat ze het heel lang vindt duren terwijl Liv maar niet opknapt." Prachtig verwoord voor iemand die  zo lekker naar huis mag, in haar eigen bedje, in haar eigen huis. Ik lijk misschien gepikeerd. Ik ben veel meer dan dat. Ik ben een leeuwin die waakt over haar welpjes. Had me aangekeken en je zag mijn tranen, mijn dikke ogen en rode wangen. 

Ik wil het opgeven. Haar meenemen. In de auto, naar huis. Haar knuffelen en niet meer loslaten.
Het voelt als een gevangenis. Benauwd en kil en vooral heel alleen. Ik wil losbreken, weg. Heel hard wegrennen. Met Liv. Naar huis. Onze toekomst tegemoet. Een mooie. Met bloemen en beestjes. Met grapjes en lachjes. Met knuffels en hartjes. Met dino's en eenhoorns. Dat precies waar je op hoopt wanneer je je baby in je armen krijgt.

Realiteit. Het lot heeft anders bepaald. Een andere weg voor ons uitgestippeld. En waarom. Omdat we het aankunnen? Omdat we nog iets te leren hebben? Misschien is er wel geen antwoord op deze vragen. Hoe hard ik ook zoek. Wat je uitstraalt is wat je terug krijgt. Maar juist Liv is ons zonnetje, overal waar ze komt. Het kan niet zo zijn.

Ik ga diep. Heel diep. Ik val hard. Heel hard. Ik heb pijn. Heel veel pijn. Mijn hart is gebroken. Ook al lach ik. Ook al ben ik positief. Ook al ga ik weer lichtpuntjes zien. Ik voel een kartelrandje. Eentje om mijn hart. En die doet pijn. Ook als ik lach. Van binnen.

Hoofdpijn van de zorgen, van de frustratie, van het huilen. Mijn ogen zijn dik. Mijn tranen niet te stoppen. Het mag. Het moet.
Nu ga ik slapen. Als dat hopelijk nu wel lukt. En morgen. Morgen is weer een nieuwe dag.