En dan begint 2024...

Wakker gemaakt worden door Rev.

Proost op het nieuwe jaar! 

Toch even mee naar buiten. De geluiden waren te hard. Snel weer naar binnen.

Heerlijk knuffelen.

Dé kerstbal... met confetti en scherven... dubbel geluk zou je zeggen.

Een bericht waarvan we hoopten het nooit te krijgen...

Zo fijn als 2023 eindigde, totaal tegenivergesteld begonnen we aan 2024. We zaten al met de weerstand tegen de kuur die zou komen. Haar leverwaarden waren nog steeds verhoogd, al zag niemand iets aan Liv (zou dat dan toch dat gevoel zijn?). Uiteindelijk de kuur uitgesteld én werd er geadviseerd om vrijdag terug te komen voor weer een bloedcheck én een echo om te kijken waar die steen zich inmiddels bevond. Hier had ik een erg naar gevoel over. Eerst zou de echo plaats vinden als de bloedwaarden nog steeds veel te hoog waren, maar toen hebben we zelf gezegd, dan doe die echo ook maar meteen. Haar bloedwaarden waren oké, maar op de echo zagen ze ineens een afwijkende lymfeklier. De steen lag op een goede plek, dus die paniek was weer gezakt bij de artsen. Ongelooflijk hoe je van het een in het ander valt per "toeval". Hier geloof ik dus inmiddels echt niet meer in. Onze hele tijdlijn valt van toevalligheden aan elkaar (dus niet te verwarren met een simpel toeval). Door deze echo werd ons een MRI geadviseerd. Deze zou pas woensdag 10 januari zijn. Inmiddels zijn we alweer flink wat weken bezig met deze echo's en kan ik wel zeggen dat ik verder niet echt van de kerstvakantie heb kunnen genieten.

Na de MRI werd afgesproken dat we donderdag aan het einde van de dag pas de uitslag zouden hebben. Ik was hier gefrustreerd over, want dat was na het grote overleg met de oncologen. In mijn hoofd wisten ze daarom al dat er iets niet goed zat. Waarom laat je ons anders woensdag niets weten dacht ik nog. Gedurende de hele donderdag kwam de scan niet vrij en kreeg ik amper iemand te pakken. Het voelde als ontlopen. Normaal konden wij altijd alles meteen inzien namelijk. Donderdagavond werden we gebeld. 

"Het ziet er niet goed uit. Twee lymfeklieren en drie kleine bolletjes tegen de lever aan. Dit betekent dat het terug is en dit betekent tegelijk dat we niets meer voor haar kunnen doen". BAM die kwam binnen. Vooral omdat we deze in eerste instantie niet verwachtte. Ik heb namelijk al vaak aangegeven dat ik echo's niet snap als je daar niet alles op kunt zien. De bolletjes op de lever waren namelijk niet te zien op de echo. Dit is dus puur een kwestie van bezetting en geld. Zoals een ziekenhuis dus gewoon een bedrijf is. Alles kwam er bij mij uit. Ook het feit dat er al die tijd een worst voor onze neus gehouden werd. Mocht de ziekte terugkomen, zouden we namelijk alsnog het zwaardere protocol achter de hand hebben. Dit was nu dus niet meer het geval. Wat waren we boos, verdrietig en gefrustreerd tegelijk. We lieten het erbij en zouden dan ook geen oog dicht doen die nacht. Er was nog een optie voor een biopt op de lymfeklier. Het zou namelijk een nieuwe kanker KUNNEN zijn in plaats van een uitzaaiing. Waarop ik aangaf, als dat zo is, weet je alsnog niet wat de bolletjes bij de lever zijn.

Het was etenstijd, wij zaten boven te bellen en de kinderen zaten beneden aan tafel te eten. Wat een timing. We kwamen beduusd beneden en na het eten zijn we direct met de kinderen op de bank gaan zitten. We hebben het meteen eerlijk verteld. Wat was Liv boos en verdrietig! "DIT WAS NIET DE BEDOELING, HIER HEB IK HET ALLEMAAL NIET VOOR GEDAAN" riep ze uit! Het brak onze harten en samen hebben we onwijs hard gehuild. Het mocht eruit en samen heeft dit hoe gek het ook klinkt ook een heel mooi moment opgeleverd. 's Avonds hebben we meteen onze familie ingelicht.

We werden vrijdag gebeld door de chirurg met een duidelijk en eerlijk advies om de biopt niet te doen. De risico's wegen niet op tegen de zekerheid. Het zou in het slechtste geval een hele buikoperatie worden en dit zou dan een paar weken duren kwa herstel. Dit willen we al snel niet. Maandag zouden we nog een gesprek hebben met de oncoloog, maar ergens hadden we het al besloten.

Even een blokje om samen.

Uiteindelijk alweer kunnen lachen dit weekend. We voelen dat de knop langzaam om gaat in ons hoofd.

Het roer om

We hebben de dagen voor het weekend gebruikt om onze emoties eruit te laten. Zaterdag hadden we afgesproken met vrienden en we besloten hier naartoe te gaan. We gingen ons niet meer verstoppen en het zou ons ook erg goed kunnen doen. Het werd een dag met een lach en een traan en het was fijn om ze ook meteen weer te zien.

Dat weekend zouden we het roer omgooien. Eindelijk zouden we ons gevoel volgen in de alternatieve route. Helemaal niets zou ons nog tegen houden om volledig te doen waar we ons goed bij voelen. We beginnen met de suikers. Ons gevoel zegt dat bij de tumor van Liv de suiker de benzine is. Elke keer als ze zelf veel begon te eten (en met name toegevoegde suikers) werd kanker geconstateerd. Alle suikers stapje voor stapje vervangen of verbannen. We gingen met Liv in gesprek en dat gaat uiteraard niet van de een op andere dag. 

Alsof er niets aan de hand is. Gezellig in de gymzaal van het PMC. Twee uitersten. Eerst krijgen we een boekje mee en een gesprek met het zorgteam en tegelijk voelt het ergens als een opluchting. Zo gek hoe dit kan...

"De weg vinden in de alternatieve zorg blijkt een grotere struggel te zijn dan gedacht"