Liv stuurt elk beestje onze kant op, daar zijn we van overtuigd. Als we een dagpauwoog zien is het Liv zelf. Daar was ze namelijk zelf van overtuigd!

In de vorige blog las je onderstaand als afsluiter:
"De volgende blog gaat over Villa Pardoes en hoe we merkten dat het al snel minder goed met Liv ging..."

Nee daar gaat de volgende blog dus niet over. Ik kan het niet opbrengen. Hoe fijn Villa Pardoes ook was, hoe erg wij en de kinderen genoten hebben. Het was ook het moment waarop we wisten dat het snel minder goed zou gaan. Hier had ze plezier, maar hier had ze ook voor het eerst weer buikpijn en zagen we letterlijk de eerste groei in haar buik. Ook de laatste maand van Liv kan ik niet inhoudelijk gaan bloggen. Ik heb hier veel over gedeeld op Instagram en deze kun je terugvinden onder de hoogtepunten "Liv". Raar woord, want het waren allesbehalve hoogtepunten, maar je snapt wat ik bedoel. Ik vind het ook oneerbiedig naar Liv toe om over deze fase van haar leven te schrijven voor iedereen.

Hoe gaat het?!

Nog steeds een veel gestelde vraag. Altijd na deze vraag wil ik het liefst gewoon weglopen. Denk voordat je deze vraag stelt even dat je zelf je kind verliest en vraag je zelf dan af hoe het met je zou gaan? Oh wacht en dan nog ontelbaar keer erger dan de angst die je jezelf kunt inbeelden. Want je kunt jezelf proberen in te denken hoe het voelt, maar dit komt lang niet in de buurt bij de werkelijkheid. Zou je deze vraag dan nog steeds stellen?

Ik heb veel moeite, heel veel moeite met vragen en opmerkingen van anderen. Terwijl ik graag over Liv praat, dus het is absoluut niet het onderwerp waar ik moeite mee heb. 

Voel je AB-SO-LUUT niet schuldig als jij deze vraag gesteld hebt of nog zal gaan stellen. Het is goed bedoeld, uit medeleven en het merendeel van de mensen weet (gelukkig) niet wat de impact is van deze vraag. Vandaar dat ik je mee blijf nemen in mijn hoofd door middel van mijn blog. Ik wil dus niemand een slecht gevoel geven met deze blog, het gaat persoonlijk over mij... niet over jou.

Het gaat niet alleen over de vraag als ook het moment van de vraag.

Ik loop vrolijk op maandagochtend in de personeelskamer met een paar collega's lachend te vertellen over het weekend en ineens stopt iemand mij: Hoe gaat het?
Ik zit aan mijn bureau, in mijn werk met eindelijk een fijne focus op wat ik die ochtend wil doen en ineens stopt iemand mij: Hoe gaat het?
Ik loop vrolijk met een collega door de aula. Net een fijn overleg gehad en ineens stopt iemand mij: Hoe gaat het?
Ik loop richting de auto na een volle eerste werkdag, trots op mezelf, maar moe en emotioneel op en ineens stopt iemand mij: Hoe gaat het?
Ik sta aan school te wachten op Rev na meermaals geconfronteerd te zijn met de hele dag dit soort momenten. Ik ben nog in mijn hoofd de dag aan het processen en ineens stopt iemand mij: Hoe gaat het?
Ik haal Rev op van de BSO, zie hem genieten in het zonnetje met zijn vrienden en ineens stopt iemand mij: Hoe gaat het?
Ik loop door de winkel, snel op zoek naar de spullen die ik nodig heb en ineens stopt iemand mij: Hoe gaat het?
Ik heb de moed verzameld om met Rev mee te gaan naar de training. Deze moed komt van ver en ineens stopt iemand mij: Hoe gaat het? 
Ik loop op initiatief van Rev door het dorp, een lekker ijsje etend en ineens stopt iemand mij: Hoe gaat het?

Nogmaals, als jij jezelf hierin herkent, ik wil alleen maar een samenvatting van de dag geven. Zodat men weet waarom ik zo'n moeite heb met deze vraag. Het is de vraag, de timing en vaak ook nog de goedbedoelde opmerkingen die hierbij worden gegeven vanuit persoonlijk oogpunt. Zelfs al heb je het wél meegemaakt. Iedereen is anders. Op een appje kan ik zelf reageren wanneer ik dit wil. Nu zul je wellicht afvragen, wanneer doen we het wel goed? Vraag bijvoorbeeld. "Hoe gaat het vandaag?" Vandaag gaat het goed. Dankjewel. :) En als je mij ziet lachen met andere mensen, zul je wellicht kunnen inschatten dat het vandaag goed gaat.

Ik heb een aantal personen die weten hoe het gaat en waar ik steeds verder in kan gaan. Heel vaak moet ik steeds opnieuw beginnen met de vraag "hoe gaat het" en daar heb ik simpelweg de tijd en energie niet voor.

Ik vergelijk het met een verse blauwe plek waar iedere keer heel hard op gedrukt wordt. Pijnlijk.

Hoe gaat het nu écht?

Daar is ie... Hét antwoord op dé vraag.

Het lijkt bijna alsof het mistgordijn is opgetrokken. De regen is gaan liggen. De storm is voorbij. De dagen zijn weer helder. We gaan weer naar buiten. De wereld in. The reality hits hard. BAM. 

Ze is er niet meer. Nooit meer. Ze komt ook niet terug. Dat zijn de realisatie momenten. Wat is er eigenlijk allemaal gebeurd? Waar liepen we tegenaan? Wie heeft haar en ons geholpen? Wie juist niet? Deze vragen zijn er elke dag. De realisatiemomenten ook. Maar niet op de momenten waarop jij dit wellicht verwacht. Ze komen als ik een leerling zie met hun ouder. Een docent die moppert op een leerling. In de auto als ik muziek hoor. Het maakt ook eigenlijk totaal niet uit welke muziek. Bijna elk liedje gaat over liefde en iemand moeten missen. Mijn muziek om rustig te worden hebben we gebruikt tijdens de dienst. Tja, ga die nu maar eens opzetten tijdens een meditatie bijvoorbeeld... Tijdens het koken, doelloos roeren in de pan. En gewoon elke schooldag. F*CK, ze wilde zó graag op school zijn en ze is daar gewoon niet. Ik hoef niet meer angstvallig mijn telefoon bij me te houden omdat ik ergens wel een telefoontje verwacht van wie dan ook... Een melding voor infoavonden. Groep 5, oh nee, daar zit ze niet in. 

Er zijn ook veel momenten waarop relativeren niet meer lukt zoals in het begin wel. In het begin was er ergens opluchting, het strijden is voorbij, voor iedereen. Haar doel in het leven, wat kwam ze ons leren, wat had ze hier zelf te leren? Rot op. Ze is er niet en dat is wat telt. Het doet pijn.

Nee, ik heb geen rouwtherapeut. Ook zo'n veel gestelde vraag. Alsof ik verantwoording moet afleggen waarom niet? Dit is toch niet te doen alleen? Ik heb echter niet het gevoel dit alleen te doen. En laat ik eerlijk zeggen. Ik heb geen behoefte aan mensen. Zo eruit. Ik heb wel behoefte aan mensen in de vorm van een chitchat, kijkend naar Rev of een fijne dag met Rev en wat mensen erbij. En laat ik nogmaals zeggen, ik praat graag over Liv. Ik heb geen behoefte aan mensen die mij met een schuin gezicht vol medelijden aankijken en benoemen dat het inderdaad heel zwaar zal zijn. Ik heb behoefte aan mensen die ik dus altijd kan laten weten wat er in me omgaat. Iemand die zo nu en dan eens incheckt. Gelukkig heb ik die mensen om me heen. 1 keer in de week, in de twee weken op uur en tijd een gesprek is niet wat mij nu gaat helpen. Wat ik wél sterk vind is als mensen dit voor zichzelf kunnen erkennen dit wél nodig te hebben. Mijn tijd komt hierin nog, dat weet ik bijna zeker. En misschien ook niet, dan is dit ook goed. Er is geen één plan, geen één richtlijn. Met de fases van rouw ben ik het daarom ook niet eens. Dan lijkt het bijna alsof er een einddatum op zit. Ik ben ervan overtuigd dat het een levenslang proces zal zijn. Met vallen en opstaan. Ik vroeg laatst aan Bas, kan het bestaan dat we ooit nog eens ECHT gevoel van geluk mogen ervan? Oprecht geluk, net zoals in 2022 was. Ik denk het niet. Ik denk dat geluk er anders uit zal gaan zien voor ons. Voor nu is ons gevoel volkomen normaal en blokkeert het mij niet in het dagelijks leven. 

Sommige dingen zoeken we heel bewust zelf op. Zoals laatst de kermis, onze mega vakantie naar Curaçao, het starten met werken. Sommige dingen mogen van mij nog even duren. Zoals sushi eten bijvoorbeeld. Liv haar lievelingseten. We gaan het ooit weer doen, misschien wel op haar verjaardag (wat we vanaf nu wellicht beter geboortedag kunnen noemen). Wij bepalen. Onze regels, ons tempo. Mensen zullen afvallen, mensen zullen aanhaken. Ook dat is het leven.

Werken

Zoals ik al eerder benoemde ben ik aan het werk gegaan. Al voor het overlijden en vrij snel daarna ook weer. We hadden namelijk 6 weken vakantie en ik wilde de drempel niet te hoog maken voor mezelf. Al is die drempel er toch wel door boven gestelde vragen en momenten. Er is helemaal niemand die mij hiertoe zet. Geen bedrijfsarts, geen directie, geen leidinggevende of collega. Er is ook niemand die dit kan inschatten voor je. Als iemand anders bepaalt dat je weer werkzaamheden dient op te pakken met het advies, "laat de drempel niet te hoog worden" of dat er druk achter zit want UWV of wat dan ook, kan het zomaar gebeuren dat je er gewoon kei hard overheen struikelt. Meteen al bij de start. En dan? Mag je jezelf vervolgens weer verantwoorden. Laten we luisteren naar elkaar en laten we van het goede in de mens uitgaan. Zodra het ook maar een beetje kan zal iemand in mijn situatie er zijn. Niemand zit voor zijn of haar plezier thuis als diegene iemand verloren is. Niemand wil de situatie uitbuiten want "thuis en lekker betaald". Een normaal leven is alles wat we willen, maar er is geen normaal leven meer.

Ik ben dus op het werk. 3 dagen. De ene dag langer dan de andere. De ene dag productiever dan de andere. De ene dag gezelliger dan de andere. De ene dag meer begripvol voor jouw situatie dan de andere. Heb je moeite met mijn instelling? Privé of op werk. Wellicht doe je jezelf en mij een plezier door zelf wat meer afstand te bewaren.

Dankbaar

Geschreven tekst komt vaak harder over dan dat de bedoeling wellicht is. Ik ga hier niet mijn excuses voor aanbieden of inkleden dat ik het zo niet bedoel. Ik bedoel het precies zoals ik verwoord, wel op een vriendelijke manier. Ik ben dankbaar voor alle mensen in ons leven. Ik ben dankbaar voor iedereen die mij een berichtje of foto stuurt van welk beestje dan ook omdat ze aan Liv denken. Ik ben dankbaar voor elk gesprek over Liv en wat zij wellicht zou doen in de desbetreffende situatie. Ik ben dankbaar voor ALLE beestjes die dankzij Liv gered zijn doordat mensen aan haar denken als ze een beestje zien en deze laten leven, terwijl ze het anders allang hadden weggedaan. Wauw, wat heeft zij veel bewerkstelligd.

Zo klein en toch zo groot. Zo jong van doen en toch zo oud in denken. Zo anders dan alle richtlijnen in het leven en toch zo slim om hier mee om te gaan.